آسم یک بیماری طولانی مدت است که کودکان و بزرگسالان را تحت تاثیر قرار می دهد. مجاری هوا در ریه ها به دلیل التهاب و سفت شدن ماهیچه های اطراف راه های هوایی کوچک باریک می شوند. این باعث علائم آسم می شود: سرفه، خس خس سینه، تنگی نفس و سفتی قفسه سینه. این علائم متناوب هستند و اغلب در شب یا هنگام ورزش بدتر می شوند. سایر «محرک‌های» رایج می‌توانند علائم آسم را بدتر کنند. محرک ها از فردی به فرد دیگر متفاوت است، اما می تواند شامل عفونت های ویروسی (سرماخوردگی)، گرد و غبار، دود، بخار، تغییرات آب و هوا، گرده.
تاثیر آسم بر زندگی روزمره
آسم اغلب کمتر تشخیص داده می شود و تحت درمان قرار نمی گیرد، به ویژه در کشورهای با درآمد کم و متوسط.
افراد مبتلا به آسم که تحت درمان قرار نگرفته اند ممکن است دچار اختلال خواب، خستگی در طول روز و تمرکز ضعیف شوند. مبتلایان به آسم و خانواده‌هایشان ممکن است مدرسه و کار را از دست بدهند که این امر بر خانواده و جامعه بیشتر تأثیر می‌گذارد. اگر علائم شدید باشد، افراد مبتلا به آسم ممکن است نیاز به دریافت مراقبت های بهداشتی اورژانسی داشته باشند و ممکن است برای درمان و نظارت در بیمارستان بستری شوند. در شدیدترین موارد، آسم می تواند منجر به مرگ شود.
علل آسم
بسیاری از عوامل مختلف با افزایش خطر ابتلا به آسم مرتبط هستند، اگرچه یافتن یک علت منفرد و مستقیم اغلب دشوار است.
اگر سایر اعضای خانواده نیز آسم داشته باشند. به خصوص یکی از بستگان نزدیک، مانند والدین یا خواهر و برادر، احتمال آسم بیشتر است.
احتمال آسم در افرادی که سایر بیماری های آلرژیک مانند اگزما و رینیت (تب یونجه) دارند، بیشتر است.
شهرنشینی با افزایش شیوع آسم همراه است، احتمالاً به دلیل عوامل متعدد شیوه زندگی.
وقایع در اوایل زندگی بر ریه های در حال رشد تأثیر می گذارد و می تواند خطر ابتلا به آسم را افزایش دهد. این موارد شامل وزن کم هنگام تولد، نارس بودن، قرار گرفتن در معرض دود تنباکو و سایر منابع آلودگی هوا و همچنین عفونت های تنفسی ویروسی است.
همچنین تصور می‌شود قرار گرفتن در معرض طیف وسیعی از آلرژن‌ها و محرک‌های محیطی خطر ابتلا به آسم را افزایش می‌دهد، از جمله آلودگی هوای داخل و خارج از منزل، کنه‌های گرد و غبار خانگی، کپک‌ها، و قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی، دود یا گرد و غبار.
کودکان و بزرگسالانی که اضافه وزن دارند یا چاق هستند بیشتر در معرض خطر ابتلا به آسم هستند.
درمان آسم
آسم قابل درمان نیست، اما مدیریت خوب با داروهای استنشاقی می تواند این بیماری را کنترل کند و افراد مبتلا به آسم را قادر سازد از یک زندگی عادی و فعال لذت ببرند.
دو نوع اصلی استنشاق وجود دارد
گشادکننده‌های برونش (مانند سالبوتامول)، که راه‌های هوا را باز می‌کنند و علائم را تسکین می‌دهند و استروئیدها (مانند بکلومتازون)، که التهاب مجاری هوا را کاهش می دهند. این کار علائم آسم را بهبود می بخشد و خطر حملات شدید آسم و مرگ را کاهش می دهد.
دسترسی به دستگاه های تنفسی در بسیاری از کشورها یک مشکل است. در سال ۲۰۱۹، تنها نیمی از افراد مبتلا به آسم به یک برونش گشادکننده دسترسی داشتند و کمتر از یک پنجم به یک استنشاقی استروئیدی در مراکز بهداشتی اولیه عمومی در کشورهای کم درآمد دسترسی داشتند.
افراد مبتلا به آسم و خانواده‌هایشان برای درک بیشتر در مورد آسم، درمان، محرک‌های اجتنابی و نحوه مدیریت علائم خود در خانه به آموزش نیاز دارند. همچنین افزایش آگاهی جامعه، کاهش افسانه ها و انگ های مرتبط با آسم در برخی شرایط بسیار مهم است.
چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم
- در صورت مواجهه با شرایط زیر حتما به پزشک مراجعه کنید:
- اگر مرتبا سرفه می‌کنید یا خس خس سینه دارید که بیش از چند روز طول می‌کشد.
- بعد از تشخیص اگر می‌دانید که به آسم مبتلا هستید.
- اگر به نظر می‌رسد داروی شما علائم را تسکین نمی‌دهد یا اگر باید بیشتر از دستگاه استنشاقی تسکین‌دهنده سریع خود استفاده کنید.
- بدون مشورت با پزشک بیشتر از مقدار تجویز شده دارو مصرف نکنید.
- وضعیت بیماری آسم اغلب با گذشت زمان تغییر می‌کند. به طور منظم با پزشک خود ملاقات و در مورد علائم خود صحبت کنید تا هرگونه اصلاح در روند درمان ایجاد شود.
حملات شدید آسم می‌تواند برای شما تهدیدکننده زندگی باشد. با پزشک خود صحبت کنید تا زمانی‌که علائم و نشانه‌های شما بدتر می‌شوند یا به درمان اضطراری نیاز دارید، چه کاری باید انجام دهید.
علائم اورژانسی آسم
- بدتر شدن سریع تنگی نفس یا خس خس سینه
- حتی پس از استفاده از دستگاه استنشاقی تسکین‌دهنده سریع، بهبودی حاصل نشده است.
- تنگی نفس در هنگام انجام حداقل فعالیت بدنی
