از نظر پزشکان و کارشناسان، منطقه خطر برای بدن از نظر دما، ۴۰ درجه سانتی‌گراد (معادل ۱۰۴ درجه فارنهایت) تعریف شده است. از این نقطه به بعد کارایی سیستم اعصاب به سرعت کاهش می‌یابد، به قلب فشار بالایی تحمیل می‌شود و عملکرد ارگان‌های مختلف تا اندازه‌ای مختل می‌شود. زمانی که این شرایط با رطوبت هوا همراه باشد، اوضاع رو به وخامت می‌رود.

زمانی که دمای هوا افزایش می‌یابد، قلب با شدت بیش‌تری فعالیت می‌کند و رگ‌های خونی گشاد و خون بیشتری به سطح پوست پمپاژ می‌شود. در همین لحظه بدن عرق می‌کند که مهم‌ترین راهکار بدن برای کاهش دمای درونی است. تبخیر عرق در سطح پوست باعث خنک شدن پوست می‌شود. خون سرد شده مجدداً به قلب باز می‌گردد و باعث کاهش دمای درونی می‌شود. ولی زمانی که رطوبت محیط زیاد باشد، اوضاع به این سادگی نیست. در این حالت بدن مدام عرق می‌کند و این عرق نه تنها باعث کاهش دمای بدن نمی‌شود، بلکه میزان آب خون و سلول‌ها را نیز کاهش می‌دهد.

سیستم اعصاب نسبت به افزایش دمای درونی بدن بسیار حساس است. با افزایش دما مغز دچار سردرگمی می‌شود و قدرت تصمیم‌گیری و حافظه کوتاه مدت کاهش پیدا می‌کند. در این شرایط ممکن است از فرد رفتار عجیب و غیرمعقولی سر بزند.

زمانی که فرد سابقه بیماری قلبی عروقی، بیماری کلیوی و دیابت را داشته باشد، افزایش دما منجر به کم آبی بدن، نارسایی کلیه و مشکلات کبدی می‌شود و بازگشت به شرایط عادی غیرممکن یا بسیار دشوار است.